jueves, 22 de abril de 2010

Digues Amic

Amic tu que tan estimes
no em diries què és amor?

Amor és mort de qui viu
i vida d'aquell qui mor;
és en el jorn alegria,
dolça tristesa en la mort,
enyorança en el viatge,
felicitat en el port.

-Digues, Amic: ¿qui té més gran amor,
aquell qui d'amor viu o aquell qui en mor?
-Aquell que en mor -respon l'Amic lleial-
puix ja no hi pot haver amor més alt.
que mata l'enamorat
quan sent cantar en la vida
les belleses de l'Amat.

Adaptación de un poema de Mossèn Cinto Verdaguer.

5 comentarios:

  1. Es una canción preciosa de un precioso poema Maritornes :)

    (Hace unos días confesé en el blog de xibeliuss, que de niña confundí a Javier Krahe con Andrés Aberasturi. Ya puestos, puedo confesar también que también confundía a María Ostiz con María del Mar Bonet(icono avergonzado)Aberasturi y krahe se parecen algo pero las otras dos ¿¿¿????. Misterios.

    Un abrazo, guapa

    ResponderEliminar
  2. Ay, Alma:

    No sabes lo que me reído con la comparación. Bueno, Krahe es más guapo que Aberasturi, dónde va a parar. De Aberasturi me gustaba una frase que me quedé para mí, porque era irónica, resignada y divertida a la par. Decía, cuando hablaba de problemas: "Ay Señor Señor ¿Dónde tienes la oficina?".
    ¡Yo que sé!. A mí me hacía gracia.

    En cuanto a las dos chicas... Es que además La Bonet no creo que fuera a misa con la Ortíz, que tenía maneras de monja con guitarrita.

    De pequeños nos hacemos nuestras conjeturas a partir de los retazos de información que nos llegan y nos montamos la película.
    A mí también me pasaba, pero sobre todo con las noticias de los diarios. Cuando comencé a leerlos tenía unos 11 años y a Franco le quedaban dos telediarios, prácticamente. La prensa no tenía libertad de expresión.
    Cuando empecé a leer la prensa, como decía, ¡me pillaba unos cabreos! Me preguntaba por qué no ponían un resumen de lo sucedido hasta entonces, como en las novelas por entregas y eso.

    Daban por hecho que todo el mundo sabía de qué se hablaba, pero entre que yo no tenía la información anterior y la censura que aún existía... No me coscaba de nada.

    En fín... Un besito.

    ResponderEliminar
  3. Dios! lo del resumen de lo sucedido hasta hoy en la prensa es una idea brillante, deberías patentarla.

    Yo tengo una idea también digna de patente: Un bolso, que al abrirlo se le encienda la luz como a la nevera y no te pases media hora buscando las llaves. Estoy buscando financiación para desarrollarla. No me la robes :P

    Besos, maritornes

    ResponderEliminar
  4. No te preocupes que no te la robo.
    Yo paso de llevar de todo en el bolso a dejármelo en casa. A temporadas, según me da.

    Cuando no llevo bolso me meto en los tejanos algo de dinero, las llaves y un pintalabios. La tarjeta del bus y el móvil me los olvido casi siempre, pero... ¿El pintalabios?
    Antes muerta que sencilla.

    ResponderEliminar
  5. Vaya par! Yo me voy a poner seria...

    Gracias cariño, porque desde que te conozco mis conocimientos de música se han ampliado. Por supuesto mis conocimientos de catalán (ese dialecto de la fabla aragonesa) también lo han hecho. Ya casi parlo català amb la teva ajuda... Y sé lo que es una tilde abierta, jejejeje.

    Me gusta esta canción... Mucho.

    Molts petonets.

    ResponderEliminar